شادی زیر پوستی

یک سری شادی های زیر پوستی بین امت حزب الله وجود دارد که نظیرش در هیچ جمع دیگری، حتی اگر تعداد زیادی افراد هم فکر دور هم گرد آیند، دیده نمی شود. یک نشاطی که مطمئنی منشا آن خود "قلوب" هستند. یعنی این شادی دقیقا از قلب های آدم ها ناشی شده که انقدر بی پروا می خندند و جور خاصی نسبت به هم مهربان شده اند.قطعا "امت حزب الله" دایره شمول بزرگتری از آدمهای چادری و ریش دار دارد و بیشتر مواقع همه افراد ایران را در برمی گیرد.

راهپیمایی 22 بهمن می رویم، خوشحالیم. اول تا آخر برای خندیدن سوژه پیدا می کنیم.

راهپیمایی روز قدس می رویم، از بیحالی و گرمازدگی به مرز غش می رسیم، اما باز هم خندانیم. آتش نشانی هم که آب روی سرمان می ریزد و سرتا پا خیس می شویم، جان تازه می گیریم و دوباره رگ استکبار ستیزی مان گل می کند و "مرگ بر اسراییل" و "مرگ بر آمریکا" می گوییم.

هیئت می رویم، گریه می کنیم و قلبمان آکنده از غم می شود؛ اما بعد از مراسم ، بهجت از خیلی چهره ها پیداست.

راهیان نور می رویم، شوخی می کنیم، گریه می کنیم، ارزش ها را در خاطرمان زنده می کنیم و روحیه ی مضاعف می گیریم و دوستی هایمان که از "شهدا" شروع شده اند را، ادامه می دهیم.

"نماز عید فطر" می رویم و اول تا آخر لبخند می زنیم. در قنوت نماز اشک می ریزیم و یک ندای درونی می گوید: ما بخشیده شده ایم و این گریه از نگاه مهربان خدا به قلب های ماست... و این گریه زنده ات می کند...بغض رفتن آن ماه عزیز را قورت می دهی و خدا را شکر می کنی که اقلّٔ ظاهر، حرمت ماهش را نگه داشته ای، امرش را اطاعت کرده ای و حالا هم بخاطر حرمت نگه داشتنت، بر دلت نظر می کند و می گوید :بخشیدمت بنده...مبارکت باشد..

 

اینجوری است که امت حزب الله زنده می ماند. نشاطش را حفظ می کند.. محبت و عطوفتی که در اثر بندگی به قلبش تزریق شده، نثار دیگران می کند و عید را "مبارک "می کند...

 

 

پ ن: این نوشته خیلی آرمانگرایانه ست، اما جوگیرانه نیست. من سال هاست مابین همه راهپیمایی ها و نمازهای وحدتمان به امامت حضرت ماه، به این موضوع فکر کرده ام. امروز حتی به این فکر کردم که وقتی آقا می گویند: جوانان ما افسرده نیستند، منظورشان همین نشاط های زیر پوستی و بهجت های قلبی است. آدم اگر افسرده باشد، هیچ وقت گذرش به این جمع ها نمی افتد. یا اگر بیفتد هم،نمی تواند با خنده ها و شوخی هایشان همراه شود..